Het gedicht op “OGENBLIK” vertelt hoe wij allen iets anders zien. Als mens zoeken wij om ons heen naar houvast. Het kijken helpt ons denken. Het verlangen, dat wat er ogenblikkelijk en zomaar is, heeft hier niets mee van doen. Dit ligt elders, kent andere krachten, heeft zijn eigen tegendraadsheid, groei en aanwezigheid. De blauwe gloed van de zee weerkaatst de blik waarmee wij, al kijkend naar de wind, allen iets anders zien. De gespleten blik maakt wanhopig gebruik van zijn eigen sluitertijd om de wereld te vormen naar eigen vermogen. Het gerimpelde verlangen dat tussen de planken omhoog kruipt, weet niets van dit blauwe stille kijken.

Maker:
Saskia E. Visser